Mijn sportcarrière begon ooit op het handbalveld. Nadat ik van het veld raakte met een kwetsuur en door blijvende gevolgen nooit meer terug zou kunnen keren het handbalveld op, zocht ik mijn heil in de sportschool van de fysiotherapeut. Later in Julianadorp. 3-4 keer per week kon je mij daar zeker vinden. Heerlijk jezelf in t zweet werken en nadien in alle rust een bakkie koffie in de lounge nadat ik de sauna en de douche had bezocht. Hele ochtend kwijt maar zeer voldaan. Ik was die tijd fit (en jong). Tot ik mijn lidmaatschap opzegde omdat ik zwanger was.
En daar ergens is het mis gegaan. Het krijgen van kinderen zorgt ervoor dat je geoorloofd meer voedsel naar binnen mag werken (“je moet voor twee eten hoor”) en minder mag bewegen(“goed uitrusten, je krijgt het straks nog druk zat”) Maar deze ongeoorloofdheid van voeding en beweging bleef bij mij in stand. En beperkte zich van een wandelingetje achter de kinderwagen naar de eendjes tot “He hè, ik ben blij dat ik ff zit want dat nachtbraken breekt me op”. Het duurde lange tijd voor ik weer het vermogen had om mijzelf in vorm te kweken. Alleen ging dit gepaard met een diversiteit aan kwaaltjes. Een soort van algehele malaise zeg maar. De geboorte van mijn kinderen was tegelijkertijd de geboorte van een lijf wat een antipathie had tegen sporten en dit hardop duidelijk maakte met blessures. Ging ik tennissen kreeg ik een tennisarm. Hardlopen? De-bekende-scheenbeen-hardlopers-blessure. Fietsen? Fietsersknie! Écht, het zat me niet echt mee met enkele uitspattingen tussendoor.
Mijn laatste blessure was hardnekkig. Via fysiotherapeut en een diversiteit aan hocus-pocus-pilates-pas-behandelingen die er niet voor zorgde dat mijn blessures snel afnamen maar het saldo op mijn bankrekening wel. Kwam ik toch op het punt dat ik toe was om heel voorzichtig mijn spierkracht weer op te bouwen om zo misschien toch ooit weer over de weg te kunnen hobbelen of mijn wielrenfiets te kunnen bestijgen. Ik probeerde het zelf thuis met wat gewichten maar het zelfvertrouwen in mijn lijf was aardig weg .
Het bezoeken van de sportschool in het dorp heb ik lang afgeweerd. Het leek mij niets tussen alle dorpsgenoten mijzelf tussen het zweet te werken. En buiten sporten heeft mijn voorkeur. Tot ik begin van dit jaar op slechts 50 grote stappen van deze sportschool te wonen kwam. Het gemak lag dus voor de deur. En de must om het lijf weer in beweging te krijgen ook maar dan onder goede begeleiding. Dus plande ik een intake bij Multifit. Het lijkt op een goed voornemen van 2020. Maar ik zag het als een laatste strohalm om dit krakkemikkige lijf weer in beweging te krijgen.
Tijdens ons praten bleek dat de angst voor de pijn groot en het vertrouwen in het lichaam ver weg was. Bang ook voor het oordeel, “sorry Nadine, jouw lijf is écht gevormd om voortaan op de bank door te brengen”. Iets wat mij zo nu en dan écht wel legt maar wat mijzelf alsook mijn omgeving op een gegeven moment tot gierende wanhoop zou brengen. Wat bleek, de instructeur had wél vertrouwen in mijn lijf. Zette een mooi, rustig opbouwend plan voor mij op. Vertelde mij duidelijk en rustig waarom ik wat moest doen. En hoe ik het moest doen. En vooral, niet te snel van stapel lopen.
Ik genoot intens van de lichte beweging welke in zeker een half jaar niet meer gehad had. En ook mooi, ik ervaarde een gezellige en gemoedelijke sfeer tussen dorpsgenoten maar ook mensen die ik nog nooit had gezien. Voldaan liep ik nu nog vrij vlotjes naar huis. In afwachting van wat het lijf de komende dagen gaat doen ben ik positief. Wordt vervolgd.
