Omdenken:
“Omdenken is denken in termen van mogelijkheden en niet van problemen. Het is een manier van denken waarbij je kijkt naar de werkelijkheid zoals die is, en wat je daar mee zou kunnen”
Soms lopen dingen anders dan dat je ze in je hoofd gepland had. Bij de een gebeurd dit vaak, bij de ander gebeurt dit nauwelijks. De een roept het op zich af. De ander overkomt het. Weer een ander zal er alles aan doen of juist laten dát het gebeurt. 
Zo zegt mijn schoonvader altijd als we hem een tijdje niet gezien hebben en we vragen hem hoe het gaat “mijn leven kabbelt rustig voort”. Ik zou daar juist onrustig van worden. De een jaagt zijn dromen achter na, de ander doet geen moeite ze werkelijkheid te laten worden. Als we naar onszelf kijken en nog maar kort terug gaan in de tijd, loopt alles anders dan wij in ons hoofd hadden. Zo hadden wij totaal geen plannen om te emigreren maar zaten we ‘opeens’ in Noorwegen met ons hele hebben en houden. Ook niet zoals verwacht maar wel erg fijn aarde we hier allen prima. Toch door onvoorziene omstandigheden moesten wij helaas eerder terug naar Nederland. Terug ,verblijven wij in huis bij mijn ouders. Een mooie oplossing. We zoeken, kijken, speuren naar iedere woonplek die ons, dan wel tijdelijk, dan wel vast ,een eigen plaatsje kan geven. Het begint een hobby, een sport te worden. Wie vind het eerstvolgende vrij te komen huis. De één is veel te duur, de ander heeft geen tuin, is oud, slecht onderhouden, te groot, of staat op de verkeerde plek. Óf is al verkocht voor we er goed en wel over na konden denken. We hebben een droom ontwikkelt de afgelopen jaren. “Een-mooi-huisje-met-leefkeuken-en-grote-vrijstaande-tuin” hebben we deze droom genoemd. Een tuin met ruimte, uitzicht, vrijheid. Tentjes om in te slapen met vriendinnen. Een stukje Noorwegen in Nederland. Een plekje waar we beessies kunnen houden. Kippen voor de eitjes. Dochterlief wil nog steeds varkens. Een kassie voor tomaten, paprika’s en komkommers. Fruitboompjes. Een rieten mand met hengsel waarmee ik huppelend door het gras ga oogsten op gele klompen (waar ik in werkelijkheid niet eens een stap op kan zetten maar het maakt het plaatje zo romantisch). Appeltaart maken van eigen appels met een rood geruit schort voor. Komkommers en paprika’s uitdelen aan buren en vrienden. Tomatensoep maken voor familie.
Helaas is onze zoektocht nog altijd zonder resultaat. En dus schaaf je je dromen bij. Ik moet zeggen, we hoeven geen haast te maken. Maar een gezin met 2 kinderen en een hond heeft uiteindelijk gewoon een eigen plek nodig. Een 2 koppig gezin met ook een hond heeft óók een eigen plek nodig. Dus kijken we nu ook bij rijtjeshuizen en 2 onder-1kap woonperkjes. En dan word mijn droom opeens wel heel erg bijgesteld. Word het mij, als verwend (of gewend) plattelands meisje van de open vlaktes toch wel een beetje moeilijk gemaakt. Geen vergezicht maar de schutting van de buren, geen grote tuin maar een plaatsje ingebouwd door andere plaatsjes, geen beloofde, geen kippies, laat staan varkens of vers-geplukte-tomaten-zelfgemaakte-tomatentapenade op feessies in de tuin zonder vuurtje want dat kan niet met de was of openstaande ramen van de buren, geen grote leefkeuken met openslaande deuren. Geen rust en ruimte maar vriendelijk zwaaien naar de buren als je op je bank zit. Geen onder de aarde zittende hond in de oh zo spannende tuin. Ik voel me een verwend nest. Want heel eerlijk heb veel moeite met dit bijstellen van onze droom.
Maar het blijft niet alleen bij het aanpassen van onze woondroom. Ik vind gelukkig een baan. Niet de baan waar ik van droomde, waarbij ik nieuwe dingen zou moeten leren, waarbij ik moeilijke uitdagingen te verwerken zou krijgen, waarbij ik in een hele nieuwe wereld terecht zou komen. Maar wel een baan welke veilig en vertrouwd is en waar ik , durf ik te zeggen, goed in ben. En dan manlief. Door problemen, onkunde, misverstanden met belangrijke papieren wacht hij nog altijd te mogen starten met werken. Eerst 1 dag, een paar dagen en opeens word er over weken gesproken. Als kostwinnaar en liefhebber van hard werken is dit niet prettig. Alles bij elkaar, al deze onverwachte wendingen zorgen ervoor dat ik slapeloze nachten heb en mij verre van prettig voel. Ik merk dat ik mijzelf in een neerwaartse spiraal denk. Er gebeuren dingen die ik gewoon niet wil. In mijn droom ging ik vooruit, nu krijg ik het idee dat ik er op achteruit ga, stil sta. Het voelt af en toe gewoon als een kleine nare zwetende onrustige droom. En dat voelt gewoonweg onprettig. Maar het is zo, bedenk ik mij ook. Ik heb er mee te dealen. En na een paar heel slechte dagen denk ik, laten we er het beste van maken. Laat ik het als een uitdaging zien en laat ik er positief tegen over gaan staan. Niet alleen voor mijzelf, zeker ook voor mijn meiden. Geen fikkie in de tuin, maar wel een knoertgezellig zitje met terrasverwarming bijvoorbeeld. Geen grote woonkeuken maar wel een knusse eettafel waaraan we spelletjes kunnen doen. Geen ruimte en vrijheid om het huis dus gewoon wat vaker naar het bos en strand. Ik vlieg meteen Marktplaats op om te speuren naar leuke meubelkoopjes, want ook inrichten is een grote hobby van me. En als wij ons rijtjeshuisje vinden dan mag ik daar helemaal op los gaan. Langzaamaan lukt het. Langzaamaan begin ik om te denken. Met af en toe een angst-gedachte-aanvalletje tussen door. Denk ik in wat wél kan in plaats van wat niet kan. En denk ik wat de mogelijkheden zijn op dit moment. Ik moet me nog even inhouden. Pas als we echt iets op het oog hebben kan ik de meiden enthousiasmeren. Daar ben ik ook goed in hoor. Dan gaan we met zijn 3en los dus eat your heart out. Zeker ook als we jullie buren worden, je bent vast gewaarschuwd. Maar misschien kan je af en toe toch even knorren of kakelen aan de andere kant van de schutting. Huppel ik wel even op mijn klompjes voorbij met mijn rieten mandje en vers gekochte supermarkteitjes.
vrolijke groet
