Voor mij is vroeger ,de tijd dat je 3 zenders op de tv had en geen afstandsbediening. Toen mijn vader van zijn lies tot zijn tenen in het gips zat ‘zapte’ hij van kanaal 1, 2 naar 3 en weer terug met behulp van een telescoop hengel. Wat was het bijzonder toen we een tv kregen mét afstandsbediening ÉN teletekst. Nieuws, de tv gids, verkeershinder, ‘alles’ kon je er op terug vinden. Een zwarte pagina met gele, rode en blauwe type letters. Maar die beperking in zenders zorgde ervoor dat je bij ons thuis óf journaal, óf sport keek. Keuze stress was er gewoonweg niet.
Maar 1 zaterdagavond in het jaar was een speciale opblijfavond. Dan stond er iets bijzonders te gebeuren. Werden er chips aangeschaft die we anders niet kochten. En kregen we een glaasje prik. De hele avond keken we naar verschillende landen die in verschillende talen een liedje ten gehore brachten. Het Eurovisie songfestival! De entourage zorgde er bij mij als kind voor dat het bijzonder was. Mijn ouders die commentaar gaven op klank, kleding, uithaal en uitvoering. En na lang, lang wachten kwam dan eindelijk Nederland. Ademloos luisterde je het liedje af om daarna, alsof het Nederlands elftal scoorde , juichte. De puntenuitreiking was te laat. Dan moest ik naar bed en de volgende dag zou ik horen of Nederland gewonnen had.
Ik herinner mij Sandra Kim (J’aime la vie ) en Johnny Logan (Hold me now) die voor mij favoriet waren boven Nederland. Liedjes die bleven hangen en je niet uit je hoofd kreeg. En dan ook daadwerkelijk wonnen. Naarmate ik ouder werd (en er meer zenders op tv kwamen) keek ik niet meer. Ik vond het saai te moeten luisteren naar de meeste vreemde liedjes, van de vaak onbekende artiesten en te kijken naar de bizarre kleding. Daarbij leek Nederland nooit of net niet te winnen. Ik vond het een nogal corrupt spelletje. De meest politiek opvallende zanger, zangeres, het maakt niet uit hoe vals je zingt, won naar mijn idee.
Ook dit jaar heb ik niet gekeken. Ondanks dat het liedje lekker klinkt als je aan het stofzuigen bent of in de auto zit en lekker hard en vals mee kunt zingen. Het blijft hangen. OOOOOOH OOOOOH loving you is a losing gaaaaaaame……… Maar gewoon geen zin in en geen vertrouwen in. Toch was het eerste wat ik deed de volgende ochtend kijken waar Duncan geëindigd was (op teletekst 2.0), want hij werd nogal goed ingeschaald. En potverdorie, hij had gewonnen. ONZE Duncan uit Nederland was gewoon eerste geworden op het Eurovisie Songfestival. Tis dus toch mogelijk dacht ik. Trots? Ach, gewoon ontzettend leuk. De vlag hang ik er niet voor uit, de radio zet ik wel een stukje harder als hij weer voorbij komt en dan zing ik hard en vals galmend mee OOOOOH OOOOOOOH
vrolijke groet
