De griep heerste in ’t Zand kreeg ik te horen. In “heel-half” Nederland overigens. Leraren kregen de griepprik aangeboden zodat de leerlingen niet voor een gesloten deur zouden komen te staan……Geef de leerlingen dan ook zo’n spuit dacht ik, want als zij allemaal ziek zijn heeft die leraar voor niets zijn angst voor naalden moeten overwinnen. In onze omgeving heerst het ook. Veel leerlingen zijn ziek en met die kleine klassen hier, valt het dan al snel op. De leraar communiceert via de besloten facebook klassengroep hoe je de griep kunt proberen te voorkomen. Ik heb daar nooit het nut zo van in gezien. Als je daar aan begint ben je vaak al te laat en goede hygiëne…..is altijd belangrijk, griep of geen griep. Op facebook melden veel bewoners dat de een na het andere gezinslid het flink te pakken heeft. Ik dacht dat wij ons portie al hadden gehad. Wat druilerig voelen, snotterig, watten in het hoofd. Een rottig daggie of 2. Dit bleek niet de échte Viking griep te zijn zoals de Noren er hier over praten. Die plakken trouwens vol trots overal de stempel “een échte Viking” op. Heb je het koud ? Maar wij zijn echt Vikingen! Heb je het warm? Maar wij zijn echte Vikingen! Vind je dat ze veel eten? Want wij zijn écht Vikingen! Tijdens de Nederlandse schoolvakantie werden wij bezocht door onze Nederlandse vrienden. Al snotterend en kuchend kwamen 2 van de 4 uit de auto. “Zijn wel een beetje snotterig hoor!” De ogen waren nat en rood omrand…..net als hun neus en de tissues werden in volume ver-twee soms zelfs verdrievoudigd. De ziektekiemen werden rijkelijk in de rondte gesputterd. Na enkele dagen waren zij ervan af. De dag voor hun vertrek werd Gert ziek. De dag van vertrek zat hij met zweetdruppels zo groot als dikke regendruppels op zijn hoofd een afscheidsbakkie te doen voordat hij evengoed naar zijn werk vertrok. Gert is een man zonder echte mannengriep. Je hoort hem nauwelijks klagen pas als hij echt niet meer kan geeft hij dit aan. Soms best lastig want je weet niet waar je aan toe bent. Maar heerlijk dat hij niet bij elk kucheltje of niesje voor jaffa op de bank ligt. ’s Avonds kwam hij thuis en dook meteen zijn bed in. Dat zegt genoeg. De volgende dag kwamen er goede bekende bij ons logeren voor 3 nachten. Heel gezellig dus Gert sleurde zich uit bed. “Oh ik ben ook net opgeknapt zei onze gast, duurt 2 weken”. Slik, dacht Gert, slik dacht ik, 2 weken is lang. Tussendoor probeerde Gert het nog eens om naar zijn werk te gaan maar dat zijn collega iedere 10 minuten haar hoofd om de hoek van de deur stak om te controleren of hij nog wel recht op zijn stoel zat klopte niet geheel. Een dikke 5 dagen was hij flink ziek. En nog voordat hij volledig hersteld was moest hij ook nog zorgen, de held! Want tijdens de aftocht van ‘zijn’ bacteriën en ziektebacillen begon bij mij mijn keel op te steken. Neeeee……Jaaaaaaaah ook ik lag de volgende dag en de dagen er na doodziek op bed of de bank. De koorts was hoog, ik hoorde de Harleys over ons balkon rijden en de muizen rende met zijn allen door het huis. Mijn keel en longen deden pijn, hoesten en slikken wilde ik niet. Als ik dat deed had ik het gevoel of de scheermesjes die ik ingeslikt leek te hebben een polonaise met zak-es-ff-door rondje liepen. Eten en drinken ging niet en als ik dat al deed kwam dat er later weer uit (langs die scheermesjes). Na een paar dagen plat liggen voelde mijn ruggengraat als een bochtig landweggetje met kuilen en gaten. Overdag sliep ik veel, dat schijn je dan nodig te hebben, met als gevolg dat je eerst volgende 3-4 nachten totaal ontregelt zijn. Over je hele lijf heb je kippenvel maar je bent klam van het zweet. En je vraagt je af ‘hoe lang gaat dit duren? Toch geen 2 weken!!!!!” En terwijl ik daar onrustig op die bank lag te zweten, te rillen, muizen te tellen en ziek lag te zijn, volgde dochter nummer 1. Rode konen, zere keel, overgeven, geen eetlust. Dochter nummer 2 deed 2 dagen later ook mee. Maar dat zij toch jonger en sterker zijn blijkt omdat zij na zo’n 5 dagen weer aardig op de been waren. Zelf heb ik nog dagen een slap en week gevoel in mn benen, neemt mijn rug de tijd een strakke snelweg te worden, is mijn keel nog als schuurpapier, is de energie en fut ver weg over de hoogste berg vertrokken en samen met Gert hoesten en kuchelen we het Noorse of Nederlandse volkslied in koor. En ja, zo duurt het zeker wel 2 weken. Als ik een beetje meer fut heb denk ik, ‘weg met al die ziektekiemen, die gore beestjes, bacillen en andere ziekmakende nare dingen”. Ik weet niet of dit nu een échte Vikingse griep was of een Nederlandse, maar het is toch heel wat jaren geleden dat ik het zo flink te pakken heb gehad. Maakt me niet uit, Noors, Nederlands, ik ruk….oké, met beleid want het energieniveau is nog erg laag, ik haal alle bedden af, lucht alle kussen buiten, gooi alle ramen open en laat de gezonde verse koude lucht door het huis stromen. Dit was wel even genoeg voor de komende jaren. Dit hebben we (bijna) achter de rug. Ik heb een dikke week moeten missen maar wat mij betreft, mag de lente nu ook meteen wel komen. Hoe leuk is het als er dan ook nog een ‘vrolijk pasen’ kaartje van mijn lieve suiker oom en tante in de brievenbus valt. En van mij voor iedereen die er op heeft zitten wachten, mijn excuses dat ik vorige keer niet geschreven heb……het was me een beetje ontsno….schoten.
tot gauw
