Een hele diepe zucht tijdens een keukentafel gesprek tussen 2 vrijwilligers, “ik doe zo mijn best maar ik heb ook een voltijd baan en ook een druk gezinsleven” .
Er liep een groot project en de projectgroep bestaat uit louter vrijwilligers die “opeens” onderdeel zijn geworden van een projectgroep, met projectrisico`s, budgetten, stakeholders, instanties, deel-gebruikers, commerciële belangen, maatschappelijke belangen enz. enz.
Natuurlijk wisten ze dat dit het gevolg was van de maatschappelijke wens in de gemeenschap, en natuurlijk wisten ze dat er de komende periode iets meer tijd in deze vrijwilligers functie gestoken moest worden dan anders. Alhoewel bij “anders” ging ook al veel tijd zitten en waren veel avonden gevuld met overleggen en taken.
Het gezinsleven had er onder te lijden, dat was wel duidelijk. De kinderen vroegen wanneer “we” weer eens naar t zwembad gingen….tja, voorlopig niet, maar nog heel even en dan was er meer tijd. “Ja, dat zei u vorige maand ook”…auw die deed zeer, was dat alweer een maand geleden dat die vraag aan de ontbijttafel werd gesteld door de jongste…..
Ja, ik wist dat er veel tijd in ging zitten, maar als ik had geweten dat er mensen waren die mij boos gaan aanspreken omdat we dit in plaats van dat hebben gedaan of als ik iemand vraag om even een avondje te helpen met iets, er dan helaas geen tijd is en als je dan die avond op weg naar het project langs diegene zijn huis loopt en ziet dat die languit op de bank ligt een film te kijken, tja dan denk ik wel was ik hier maar niet aan begonnen.
Maar als dan jaren later bij de oplevering blijkt dat het project van toen inmiddels een stralend maatschappelijk middelpunt is geworden van jouw gemeenschap, dan wint die vrijwilligers drive het toch altijd weer van het negatieve gevoel => vrijwilliger in hart en nieren om iets moois voor je gemeenschap neer te kunnen zetten waar veel mensen plezier aan beleven dat is veelal de drive van een vrijwilliger.
Bovenstaand is een fictief verhaal maar gebaseerd op ervaringen van vrijwilligers.
Een vrijwilliger vangt het kind op bij de training die net uit de auto was gegooid omdat dan nog snel even boodschappen kan worden gedaan of een teams-overleg met de zaak ivm een belangrijke zakendeal.
Een vrijwilliger spreekt je later er op aan dat het misschien wel eens leuk is als je bij een training komt kijken, die vrijwilliger is timmerman/bankmedewerker/accountant/IT-specialist van beroep en zeker geen opvoedkundig specialist, maar snapt wel dat de pupil het leuk vind als de ouder af en toe komt kijken, of af en toe komt meehelpen bij de club en vind het helemaal stoer als de ouder in een commissie zit, want daar zitten nog meer van die toffe ouders die je aanmoedigen terwijl je ze helemaal niet kent.
Afgelopen week is de verbouwing van onze Multitreffer van start gegaan, een prachtig mooi initiatief waarvan het ruggengraat uit vrijwilligers bestaat, vrijwilligers die jaren bezig zijn geweest met de voorbereiding, vrijwilligers die al heel veel uren hebben gespendeerd aan de voorbereiding.
Dat dit niet altijd goed is gegaan hoeft niet over gediscussieerd te worden, want dat klopt.
Dat er soms anders had moeten worden gereageerd/geacteerd/gecommuniceerd is ook een understatement. Maar de doelstelling is net als in 1982, na 12 jaar voorbereiding, om een mooi en multifunctioneel sportcentrum op te leveren aan ons dorp die hopelijk weer ruim 30 jaar mee kan.
Het wel en wee van het ontstaan van de Multitreffer is schriftelijk vastgelegd en in 2007 gepubliceerd door de Schrijver des vaderlands dorps: Gerard Schagen.
Een mooi stukje waarin je tussen de regels door kunt lezen dat het niet makkelijk was om dit te realiseren, maar het is wel gelukt, om de stichtelijke woorden van Jan Hoogland dan nog maar eens aan te halen:
“Waar een klein dorp groot in kan zijn”
Maar de woorden van toenmalig burgermeester Gutker bleken toch iets minder profetisch:
“zoiets bouwen maar eens per generatie”
Want inmiddels zijn we 2 generaties verder, maar dat zal alles te maken hebben met de voorbereiding, vakmanschap en kwaliteit van het geleverde werk door de lokale ondernemers.
Zoals ook nu louter lokale ondernemers bezig zijn aan deze klus, zodat we pas in 2054 weer moet gaan denken aan de volgende renovatie.
Lees hier het boekje ‘Hoe ’t Zand vocht voor haar Multitreffer’ geschreven door Gerard Schagen:
