Op de vroege zondagochtend van 24 juni reden we ‘ons’ dorp binnen. Een lange reis vanuit Noorwegen hadden wij achter de rug. Weg van het land waar wij ons ontzettend thuis zijn gaan voelen. Terug in het dorp waar wij ons ook altijd thuis hebben gevoeld. Er was niets veranderd in dit jaar. Hooguit een paar nieuwe huizen, extra wandelpad, nieuwe parkeerplekken, mooie tennisbanen, kale plekken. Het was vroeg, dus stil. Behalve bij ons (tijdelijk) onderkomen. Daar stond een groot bord met “welkom” in de tuin. Daaromheen onze lieve familie die ons met open armen ontvingen. Een warm en fijn gevoel. Vertrouwd om iedereen weer dicht bij ons te hebben. We waren moe en warrig. Wat wen je snel aan rust, ruimte, intense natuur. ’t Zand werd langzaamaan wakker. En in de loop van de week was iedereen weer op volle gang. Ook wij, met al het geregel. Met iedereen begroeten en bijpraten. Regelmatig hoorde we “welkom terug”. Mijn emoties lagen nogal overhoop. Ik had niet verwacht het mooie Noorwegen zo erg te missen en weer zo te moeten wennen aan meer drukte, minder ver weg kijken. Daarom ging ik nadenken bij dit woord wat heel veel, maar soms ook helemaal niets kan betekenen. Ik bedoel, het is vast iedereen wel eens overkomen bij de entree van een evenement, een restaurant of winkel waar een dromerige medewerker in het leegluchtige je commercieel verwelkomt. Maar dit totaal geen gevoel met zich mee brengt. En dat terwijl wij ons allemaal welkom willen voelen. Overal waar je je bevind. Je gaat bewust ergens heen en hoopt je op deze plek welkom te voelen. Want als je je welkom voelt dan voel je je gewenst. Ga je er vanuit dat men je graag ziet komen en ook blijven. Doordat het in mijn hersenpannetje allemaal nogal oververmoeid overhoop lag. En ik eigenlijk ook niet wist hoe of ik mij moest voelen. Hoe of ik mij wilde voelen. Zorgde deze kreten van welkom links en rechts , van veraf en heel dichtbij mij een warm gevoel. Soms inclusief kippenvel. Omdat ze gemeend waren. Ik voelde mij gewenst. Er was naar ons uitgekeken. En dat zorgde ervoor dat ik mij sneller een stuk prettiger ging voelen. En meteen bracht mij dat ook weer het besef van de saamhorigheid in ’t Zand. Die kale plek achter de benzinepomp, de mooie parkeerplaats bij de tennis, het veilige wandelpad bij school. Het is waarschijnlijk allemaal tot stand gekomen, verwerkt, gesteund door en met alle dorpsgenoten. Een fijn gevoel van besef over ons volle drukke maar mooie kanaaldorpje……………………wat ook vast weer snel went.
Tot gauw, vrolijke groet
p.s.: Heel symbolisch mocht ik het “het zit d’rop” potje van de SSDA in ontvangst nemen voor mijn deelse bijdrage binnen het 225 jaar ’t Zand comité. En wat leuk om te horen over de Oscar!!!!
