Het ging snel allemaal. Eerst kwam daar die aanbieding. Of we in die grote achtbaan durfde te stappen. Maar veel bedenktijd kregen we niet. Dus informeerde we overal, overdachten we snel, bespraken iedere voors en tegens ook met onze meiden. Gooide het voorzichtig eens de ether in, benieuwd naar reacties van buitenaf. Heel divers waren die. Van “Geweldig, wat een kans, pak hem! Ik zou het wel weten. Een ervaring, nu kan het nog”, tot “als je er eerder uit stapt lach ik je midden in je gezicht uit. Ik zou het niet durven. Dat doe je je achterblijvers toch niet aan”. Bijna alles in mijn lijf schreeuwde dan ook NEE. Maar het is zo makkelijk om nee te zeggen. Door nee te zeggen weet je wat je hebt en houd en zal je niet veel anders mee maken tot wat je nu hebt. Wil je nu iets ondernemen, wil je nu iets ervaren, bewust met je kinderen, dan moet je nu in die grote rollercoaster stappen. Zeg je nee dan zal je nooit weten hoe het was om in te stappen, hoe die uitdaging zo zijn. Zeg je ja en mislukt het, stap je halverwege uit dan heb je het geprobeerd, de ervaring gehad en weet je wat het was. We namen een besluit. 2 weken na de aanbieding stapten we door het poortje in die grote rollercoaster. 4 Weken de tijd hadden we om over de kop te gaan, rondjes te draaien, kriebels in de buik te voelen, heel veel emoties te laten passeren. Beren kwamen we tegen, zorgde ervoor dat de rollercoaster even stil werd gezet zodat we deze beren een knuffel konden geven om vervolgens weer door te gaan.
Vader en moeder die krampachtig lachend weg gaan want zij moeten de contracten van de toch nog nét niet gekochte camping ondertekenen
Nog eventjes, nog een halve week, dan stopt de rollercoaster om ons uit te laten stappen voor 3 jaar in Noorwegen. In een prachtig huis in een fjord aan de Atlantische Oceaan. Met uitzichten waar een lijstje om heen kan. Maar ook met vreemde mensen, vreemde taal, vreemde omgeving en familie en vrienden ver weg . Ook in Noorwegen komen we in die achtbaan. Deze hopen we gauw weer uit te stappen om intens te gaan genieten, te wennen, te ervaren, te ontdekken, intens te missen, maar ook dichter bij elkaar te komen, hoe ver weg ook. We zijn behoorlijk goed voorbereid. 
Situaties van tv proberen we te mijden. De angstaanjagende beelden van “ik vertrek”. Je bloedjes van kinderen huilend achterlatend op een school waar ze niemand kennen, de taal niet spreken. Vader en moeder die krampachtig lachend weg gaan want zij moeten de contracten van de toch nog nét niet gekochte camping ondertekenen of achter de spoorloos verdwenen eigenaar van het, achteraf zwaar vervallen Bed and Breakfast aan, “het-komt-wel-goed- we-moeten-nu-alleen-even-zuinig-aan-doen-want-we-hebben-dubbele-lasten-van-het-huis-in- Nederland-en-nog-geen-inkomen-hier-want-de-papieren-zijn-nog-niet-in-orde-en-anders-gaat-Jan- wel-af-en-toe-terug-naar-Nederland-om-toch-nog-even-bij-te-verdienen-want-de-bodem-van-onze- spaarpot-komt-ook-al-aardig-in-zicht”. Dat hopen we te voorkomen. Moeilijk gaat het worden, dat is zeker, maar samen staan we sterk. En het zal ons ook veel brengen. Dat wat we nooit hadden gekregen als we nee hadden gezegd. Dus tot volgende keer. 
Tot in Noorwegen.
