Oké, je kan altijd van mening of gedachten veranderen. En ik doe dit nu.
Vertelde ik in mijn blog van 28 augustus het niet meer over Corona, Covid 19, nieuwe gewoon en al die aard te willen hebben.
Nu ga ik dat júíst doen. Alleen maar , zelfs.
Waarom? Ik zit met mijn gezin in thuisquarantaine. Dus genoeg stof tot praten.
En zie het ook een beetje als uitlaatklep. Ff mijn ei kwijt. Mijn gedachten en hersenspinsels en al wat niet meer dat als 1 grote lettersoep door mijn brein dwaalt er uit kakken op papier.
In thuisquarantaine dus. Ja!
Manlief heeft, sinds de coronacrisis als bijkomende functie op zijn werk, dat hij de boel voor wat betreft Corona coördineert. Hij attendeert collega’s op de regels. Houd zich strikt aan de voorschriften. Volgt geen overleggen in kleine ruimtes met teveel mensen en zit niet meer gezellig gezamenlijk om een bakkie koffie. Ook privé is hij diegene die zich behoorlijk nauw aan de regels en afspraken houd.
Hoe ironisch is het dan dat juist hij diegene is die nu Covid 19 besmet is. Dan ga je proberen terug te halen hoe dit toch mogelijk zou zijn. Maar dat is niet haalbaar en ook nutteloos. Vooral ook omdat er voldoende pannenkoeken rond lopen welke nog altijd beweren dat de coronacrisis gelijk is aan een normale griep en zich dus niet aan de richtlijnen houden. Blijf lekker onder je steen liggen zou ik zeggen, of update jezelf met het nieuws en statistieken maar kom liever niet meer in onze aura asjeblieft.
Besteed je energie aan vooruit kijken concludeerde de dame van de GGD en hijzelf gezamenlijk.
Ik was aan het werk toen hij appte dat er een flinke uitbraak op zijn werk was en er een afdeling gesloten werd. Kort daarop moest ook hijzelf volgens de regels met een snotneus naar huis.
Nu is manlief een échte vent. Maar wel tegenstrijdig. Piept niet zomaar, laat zich niet snel kennen en als hij naar huis gaat dan is hij dus écht wel ziek.
In dit geval speelde dat allemaal niet dacht ik. En moest hij dus, gezien de regels met een échte mannengriep naar huis. Hoe verbaast was ik dan ook dat, toen ik s’avonds thuis kwam ik een toch echt wel zieke vent aantrof. Rood omrande ogen, snotterend, kuchend en met een snel opkomende knallende koppijn. Hij nam paracetamol (normaliter een no go voor deze échte man) en dook te bed. De hoofdpijn werd helser, de spierpijn zowat ondraaglijk. Maar hé, geen koorts, geen benauwdheidsklachten. Dus de test zal we negatief zijn.
Wachten op de uitslag duurde lang. Manlief lag te bed dus quarantainestress had hij niet, deze ging als vanzelf. Na 2 ½ dag plopte de uitslag op in het scherm.
Positief! Dus Corona. (waarom noemen ze het dan niet negatief). Oef, anders dan verwacht.
Schrik? Mwah, gezien de klachten niet echt. Ik bedoel, als je op deze manier het virus door mag lopen dan mag je in je handen knijpen. Fingers crossed voor iedereen die het ook overkomt dat diegene niet met benauwdheidsverschijnselen in het ziekenhuis beland. Dat is verschrikkelijk. Hebben wij vele jaren geleden eerder mee moeten maken en dat gun je je ergste vijand niet.
Afijn, de hele rambam werd in werk gezet, GGD nam contact op, stuurde informatie door via de mail en alles bij elkaar werd dit een onoverzichtelijke brij die ieder voor zich op een andere manier interpreteerde.
Werk werd ge contact. School werd ge contact. Carpoolgroep ingelicht. Trainingen geregeld en al dat soort meer.
In mijn hoofd vormde ik de ideale quarantaine situatie. We houden ons vooral aan de derde van de drie R-en. Regelmaat! wel te verstaan. Die houden we erin. Op tijd uit bed, scholing keurig volgen, gezamenlijke pauzes, gezamenlijk eten.
Ook vormde zich een lijst met álles wat ik in deze verplichte binnen zit periode allemaal kon doen. Sowieso wil ik iedere dag sporten. Gezond eten, niet (teveel) snoepen.
En op mijn vingers zullen als vanzelf keurig gemanicuurde ongescheurde nageltjes vormen.
Want niet tot nauwelijks tegenslag hoeven deze te verwachten in de vorm van honderden keren handen wassen.
De reinheid blijft maar het uiterlijk vertoon stop ik even diep weg in mijn zak. Trainingsbroeken, geen make up en ook het haar niet op zolder. Gewoon de boel de boel. Scheelt tijd, scheelt troep. Het huis zou keurig geordend en opgeruimd, en brandschool uit de strijd komen.
“Mam, u hoeft toch niet te stofzuigen, er mag toch niemand komen!” “Klopt ,maar we hoeven niet in een zwijnenstal te leven”.
De hond kammen we iedere dag, ook zij zal dus stralen en blinken.
En iedere avond probeer ik rust in mijn hoofd te creëren door een serie of film op Netflix te bekijken.
Ik begon fanatiek de grote keukentafel quarantaine proef te maken zodat eventuele spelletjes-challenges niet iedere dag opgeruimd hoeven te worden en de , door oma over de schutting geworpen puzzel, gewoon kan blijven liggen. Bam, dat is 1.
Ik zak neer op een stoel en slaak een diepe zucht. Pfffff, toch wel gek. Vervolgens zit ik daar een poosje te niksen en merk ik meteen al dat het in mijn hoofd gevormde plan, vooral vandaag, moeilijk waar te maken word. We zijn toch wel een klein beetje lamgeslagen.
Dag 1 van de quarantaine tijd zit er bijna op;
heb ik de puzzelstukjes met een recht randje allemaal zelf uitgezocht.
Had niemand zin in een spelletje.
Heb ik geleerd hoe de airfryer werkt maar hé, het is zondag, maandag beginnen we weer met gezond.
De hond is opgehaald want ook deze mogen we in principe niet uitlaten en missen we na 5 minuten al enorm.
En blijkt mijn serie op Netflix afgelopen en kan ik geen keuze maken uit een nieuw.
Nog 9 dagen te gaan
Blijf gezond allemaal
