In deze rubriek leveren we om de twee weken de pen af bij een Zandtemer. De pen is deze keer bij… Carla Vermeulen.
“Ik ben getrouwd met Age Nielsen en heb drie kinderen, Angela, Danny en Daimy. Wij wonen aan het Noordhollands kanaal, op een rustig stukje van ’t Zand. Wij runnen de plaatselijke supermarkt in het dorp waaraan we gemiddeld zestig uur per week spenderen. Voor de rest geef ik nog twee uur steples per week en loop sinds kort op zondag hard. Ook zit ik op les om te leren schilderen. Dit vind ik super leuk en kan me wonderwel ook nog ontspannen, één keer per week tweeënhalf uur is voor mij wel het unicum whahahaha. Vissen is ook een hobby, samen met Age, zowel op roofvis als op zoetwatervis.. oh ja, mijn leeftijd, bijna 43 jaar…”
Vragen en antwoorden
Hoe lang ben je al Zandtemer?
Zeventien jaar, hiervoor woonde ik onder de rook van Utrecht (waar ik geboren ben) in Vianen. Daar ben ik opgegroeid en heb ik mijn jeugd doorgebracht. Daar ben ik gevormd en geworden die ik nu ben.
Wat bevalt je aan ’t Zand?
De rust en de ruimte, het heerlijke ons kent ons en het vertrouwde gevoel van thuiskomen. We hebben even een ommezwaai naar Schagen gemaakt, maar zijn blij weer terug te zijn.
Wat is jouw mooiste plekje in ’t Zand?
Het kanaal vanaf vele kanten gezien, die straalt wat uit waardoor je rustig wordt. Zo op zondagochtend met een kop koffie en een krantje voor het raam. Af en toe lezen en af en toe naar buiten kijken is een ideaal geniet moment. Ook voor de vismomenten kan je aan het kanaal goed terecht, vanuit huis of vanuit de tent.. mooie karpers, en roofvissen zijn hier te vinden. Het water leeft, zowel onder- als bovenniveau.
Wat is je mooiste herinnering?
De eerste ontmoeting met ’t Zand. Je moet je bedenken dat ik uit de stad kwam met alle stadse manieren en gewoontes. Het gejaagde leven van de stad, het lawaai, de stank van auto’s, de onrust. Ik was altijd al hyper, maar daar had ik echt nooit rust. En toen kwam ik hier.. Dat was zo iets wat er uit kon zien als een film of wat je las in een boek. Dat dit mijn eigen veilige thuishaven zou worden, had ik nooit kunnen bedenken.
Waar kan je o.a. van genieten?
Dat kan van alles zijn: van Age, de kinderen, van een goed boek, vissen, schilderen, van een hartelijke lach, een goed gesprek, een drukke dag, een mier die zijn best doet een zandkorrel te dragen. Eigenlijk ben ik een levensgenieter, een mensenmens. Ik hou van contact met mensen, praten, lachen, onze hond Sparrie, en, en, en teveel om op te noemen…ik ben geloof ik één van de gelukkigen die altijd positief zijn ingesteld en van de negatieve dingen weer positieve manieren vinden om dit recht te zetten… eigenlijk een weegschaal.
Wat mist ’t Zand?
Een prachtige Keinsmerweg zonder zuchten…. Wat is dat een tegenvaller, die vreselijke betonblokken die er niet uitzien en daarbij ook nog eens een hoop onrust bezorgen onder de dorpsbewoners. Je staat nu al vaak vast en ik zie mensen capriolen maken om er sneller langs te gaan dan de tegenligger. Ik hou mijn hart vast voor als het zomer wordt. Volgens mij gaat iedereen vluchtroutes bedenken om maar niet de Keinsmerweg over te gaan en dus sneller het dorp uit. Mijns inziens kunnen de achterliggende straten zich alvast voorbereiden dat het drukker gaat worden in hun rustige straat en zeker minder veilig.
Waar kunnen we je ’s nachts voor wakker maken?
Voor verassingen kunnen ze me wakker maken.. altijd leuk toch??? En voor een mooi visje aan de haak, daar heb ik zelfs een slapeloze nacht voor over.
Als ik aan ’t Zand denk, dan…
Denk ik aan alles waaruit mijn leven bestaat, mijn man, kinderen, de familie, de hond, ons huis, het werk, de warmte, vriendelijkheid, gezelligheid, de samenleving. Mensen die er zijn, die er waren en komen gaan. De sfeer, het enthousiasme, grote sportfaciliteiten, schoonheid van het dorp, het vertrouwde, de steun van alle mensen om me heen en het gevoel van thuis komen.
De pen gaat naar Zandtemer, want ….
Truus Laan. Zij maakt bronzen beelden en prachtige schilderijen. Truus geeft hier ook lessen in. Ik bewonder haar enorm om haar rust en creativiteit. Zij leert mensen kijken op een andere manier naar zowel schilderijen als vanzelf de pracht van ons dorp. Een bloem, een muur, een dier enz. enz. Dat heeft ze mij ook geleerd, door haar rustige uitstraling heeft ze ongemerkt een stukje in mij geraakt waardoor ik ook rust kan vinden en dat is op zich al heel bijzonder.
